บันทึกบรีดเดอร์ของผม Part 3

เป็นการสังเกตุจากหมาผมเองเมื่อโตขึ้นตัวผู้ที่อายุเกินราวๆ 2 ปีขึ้นไปจะนิ่งมากๆเมื่อเทียบกับก่อนหน้า และนิ่งมากๆเมื่อเทียบกับหมาหลายๆสายพันธุ์ คือนิ่งเองโดยอัตโนมัติ อาจจะมีดีใจบ้างเมื่อได้เจอกันแต่จะไม่มากมายเท่าตัวเมีย และเป็นแบบนี้ทุกตัวเลยจริงๆ ผมมีตัวผู้ทั้งหมดราวๆ 6 ตัวที่อายุเกิน 2 ปี (เบียกคุเรน, อิจิโกะ, จุนจุนมารุ, โจมุสุเกะ, เบนิโทระ และ โทระโอะ) และเอาจริงๆตัวผู้รุ่นสองก็มีเริ่มโตแล้วอย่างทาโร่ ก็นิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแม้จะอายุราวๆ 8-9 เดือน

ผมได้สังเกตุเห็นหมาหลายๆคนที่นำเข้ามาในไทยตามมาตรฐานของ FCI ซึ่งไม่ได้ใส่ใจในจุดที่ผมเขียนไว้ใน อากิตะอินุของเรา Part 1 สิ่งนี้สอดคล้องกับมาตรฐานที่ผมได้เขียนไว้ส่วนของตั้งแต่ Kan-i และ Shibu-mi และจะเห็นได้ว่าหลายๆฟาร์มที่นำหมาเข้ามาจากญี่ปุ่น หรือหมาที่สืบทอดสายเลือดจากญี่ปุ่นมาไม่กี่รุ่นแม้จะอยู่ในโซนยุโรป(แต่ก็น้อยมากที่เห็น) ก็จะยังคงลักษณะนิสัยเช่นนี้ไว้ ซึ่งถือว่าเป็นลักษณะที่ดีของอากิตะ อินุ ตามมาตรฐานของ Akiho พูดแล้วเหมือนวนไปวนมา แต่ก็แค่อยากจะชี้ให้เห็นครับว่าการบรีดที่ดีจะต้องบรีดเข้าไปถึงลักษณะนิสัย แม้นิสัยพื้นฐานของหมาแต่ละตัวจะแตกต่างกันไปในรายละเอียดปลีกย่อย แต่จะมีสิ่งที่เหมือนจะเรียกว่าพิมพ์เขียวของจิตใจที่คล้ายคลึงกัน

ข้อดีของการที่มันนิ่งแบบนี้คือนอกจากจะส่งเสริมความดูเอเลแกนท์ของหมา ยังทำให้การง่ายต่อการควบคุมของคนเลี้ยงไปด้วยในตัว เพราะอากิตะ ญี่ปุ่นจะนิ่งเพื่อดูสถานการณ์ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไร จะยืนนิ่งด้วยท่าทีขึงขังเพื่อประเมินและข่มขวัญอีกฝั่งไปพร้อมๆกัน อีกทั้งยังเป็นการประหยัดพลังงานที่จะต้องใช้หากต้องต่อสู้ในยามจำเป็นในตัวไปด้วย คนบางคนมองแค่ผิวเผินก็จะเข้าใจไปว่ามันกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แต่ถ้าตัดความเคยชินและคิดเอาเองออกแล้วมองที่หน้าพวกมันซักนิดมักจะเห็นท่าทางที่มั่นใจบนใบหน้าพวกมันอยู่พอสมควร อีกทั้งถ้าปล่อยให้มันสู้จริงๆหมาที่บ้านผมทุกตัว (หรืออากิตะ อินุที่ดีส่วนใหญ่) ก็ต่อสู้ได้อย่างแน่นอนเพียงแค่มันแค่เลือกที่จะไม่กระทำก่อนโดยไม่จำเป็นเท่านั้น เพราะนี่ก็เป็นลักษณะที่ดีของสายพันธุ์เช่นเดียวกันคือต้องไม่ระราน ทั้งนี้ก็ขึ้นกับประสบการณ์ของหมาตัวนั้นๆด้วย (หากมีบางอย่างที่เคยทำอันตรายมันมาก่อนความยั้งคิดตรงนี้ของหมาตัวนั้นก็จะน้อยลงตาม) และส่วนตัวผมชอบในจุดนี้มากๆครับ